Açıklama: Paul, sinirli ve histerik eğilimli otel sahibi, sevgili karısının sadakatsizliğinden şüphelenen gerçek bir paranoyaktır. Şeytanın kıskançlığı, hayatı cehennemde bir Tarla yapar. Hayatı kıskanan insan dağılmaya başlar, deliliği her geçen gün derinleşir, önceki kişiliğinin tüm özelliklerini silerek…Gözden Geçirme: Evrensel yeniden çevrimler çağında mantıklı bir çekicilik sayılabilir, Claude Chabrol ( Dirty Hands and Quiet Days in Clichy), Henri-Georges Clouzot'un Fransız sineması "Cehennem" klasiklerinin bitmemiş çalışmasına suç dramaları ve modern "ahlak"ın tanınmış bir ustası. 1964'te Clouzot, evli bir kıskançlık gibi acı verici ve yıkıcı bir duygu hakkında kendi senaryosunu yazdı. Ancak finansal sorunlar nedeniyle ve aynı zamanda hastalığın ağırlaşması nedeniyle, yönetmen, bu proje bitmedi ve şüpheli bir kocayı sürekli aldatmalarda oynayan Romy Schneider'in katılımıyla sadece birkaç sahneden kurtuldu. Neredeyse tam 30 yaşında (ve tesadüfen, Henri-Georges Clouzot ile aynı yaşta) Chabrol, senaryoyu dönüştürerek, 90'lı yılların Fransız yıldızı olan güzel Emmanuelle Beart ile kaseti çıkardı: farklı olabilir: ve dokunaklı masum ve büyük ölçüde kusurlu .Burada ve "L'enfer" de eylemlerinde doğal ve hatta kaygısız genç bir eş olarak görünüyor ve çerçevelerde kıskanç bir kocanın neredeyse çılgın vizyonları sadece aptal bir nimfoman değil, aynı zamanda ucuz bir fahişe gibi görünüyor. Bununla birlikte, kaset Claude Chabrol kaçınılmaz olarak - günlük aile dramından eşlerden birinin deliliğinin klinik tarihine dönüştü. Ancak, “Sonsuz” başlıklı muhteşem final başlığının bile, genellikle önceden enerji yükü ve ironik bir şekilde, gizli olana eleştirel bir bakış açısıyla, görünür bir yorgunluk olmadan, resim üstüne resim çekmeye devam eden bir Fransız yönetmenin çalışmasına daha fazla dikkat çekmesi pek olası değildir. Burjuva aile refahının muhteşem yüzünün ardında, gerçekten korkunç bir cehennem.Ayrıca şöyle bilinir:L’enfer, El infierno, Die Hölle, L’inferno

Çalışkan bir genç adam, kız kardeşinin nedimesiyle tanışır ve ona aşık olur. Yakında onun gerçekten ne kadar rahatsız olduğunu öğrenir.

Gurbetçi Henry Miller, Paris'te ciddi bir yazar olarak kendini kanıtlamak için uğraşırken çeşitli cinsel maceralara atılır.

Martin Provost’un Toronto Film Festivali’nde prömiyerini yapan filmi Violette, adını Fransız kamuoyunda kadın cinselliği, kürtaj gibi meseleleri tartışmaya açan ilk yazarlardan Violette Leduc’ten alan bir dönem filmi. Evlilik dışı bir ilişkiden doğan Violette, yıllarca çaba gösterdikten sonra ancak 1964 yılında La Bâtarde / Piç adını verdiği anılarıyla şöhreti yakaladı. Violette’in ünlü kadın yazar Simone de Beauvoir ile ömür boyu süren dostluğu ve Jean Genet ile mesleki yakınlığını merceği altına yatıran film, feminizm, dostluk ve edebiyat kavramlarını da sorguluyor. “Violette hakkında bulduklarım ne kadar artarsa, içinde sakladıkları beni o kadar etkiliyordu; kırılganlığı, kırgınlığı, ki bunlar yanında herkesin bildiği skandallara karışan şatafatlı kişiliği (yani şöhrete kavuştuğu 1960’lardan sonra) beni pek ilgilendirmedi, bir maske sayılırdı bunlar. Hayat ona iyi davranmadı. İnsanlar onun zor olduğunu söylerdi. Ama bu bana yetmedi.” – Martin Provost Kaynak:sinemalar